Hartintelligentie:
De weg van zwakte naar zielsmissie....
Huilen... Tranen met tuiten. Dat overkwam mij regelmatig toen ik nog in loondienst werkte. Op de
meest ongelegen momenten: in een zakelijke meeting, bij een bezoek aan een klant of gewoon
tijdens het werkoverleg met naaste collega’s.
Ik vond het vreselijk. Zat ik daar in mijn prachtige mantelpakje en pumps... met de mascara op mijn knieën en de
rode vlekken in mijn nek. Ik wist me geen houding te geven en probeerde die waterlanders zo snel
mogelijk weg te poetsen. Het allesoverheersende gevoel was schaamte. Dit kon écht niet!
Wat ik het allerergste vond? Ik had geen idee waarom ik me zo verdrietig voelde. Als donderslag bij
heldere hemel kon het verdriet op elk moment toeslaan. Lastig, die onvoorspelbaarheid. Ik wilde
tenslotte sterk in mijn schoenen staan en kunnen bouwen op mijn professionaliteit. Als ik toen één
ding had mogen wensen… een toverfee die mijn tranen voorgoed wegnam.
Ik zag het als mijn grootste zwakte.
Mijn grootste wens? Een toverfee die mijn tranen voorgoed weg zou nemen....
‘Gaat het wel? Kan ik iets voor je doen?’ Hoewel mijn collega’s oprechte belangstelling toonden, wist
ik dat ik met elke traan verder verwijderd raakte van mijn carrièredoelen. Het was niet “zakelijk”, niet
gepast in de werkomgeving waar ik zat en dus zou ik nooit hogerop komen. Dat was moeilijk voor
me, want ik was tenslotte een slimme meid, Cum Laude afgestudeerd en met een hoog ambitieniveau. Maar die tranen, die tranen… die belemmerden mijn carrière. Daar was ik van overtuigd.
Toch bleek die “zwakte” later mijn grootste geschenk.
Door, of eigenlijk dankzij die tranen, deed ik namelijk alles wat in mijn macht lag om te werken aan mijn
persoonlijke ontwikkeling. Er moest iets veranderen. Ik kon niet anders. En dus
begon ik aan mijn reis met bestemming onbekend. Moedig keerde ik mezelf volledig binnenstebuiten.
Ontdekte mijn patronen, overtuigingen en belemmerende gedachten. Jeugdtreuma’s, groot en
klein, passeerden de revue. Terwijl mijn vriendinnen in het weekend gingen stappen, deed ik
workshops kernkwaliteiten en familieopstellingen.
Jaren investeerde ik energie, tijd en geld in mijn persoonlijke ontwikkeling.. en weet je wat? Het werd me steeds
duidelijker dat die tranen nou eenmaal bij mij horen en dat de toverfee nooit langs zou komen. Ik
sloeg de weg van zelfacceptatie in. En na een aantal kilometers zag ik een nieuwe afslag die
helemaal paste bij wie ik werkelijk ben.
Het coachingsvak.
De kracht van mijn sensitiviteit.
Tijdens de coachopleiding leerde ik over hartintelligentie. Ik kwam erachter dat ik gevoelens van een
anderen makkelijk overneem. Dat ik mezelf vaker mocht afvragen: is dit verdriet wel van mij? Vaak
bleek het van iemand anders te zijn. Met mijn tranen schoon ik het verdriet van de ander op. Ik was in staat om uiting te geven aan gevoelens voor iemand die daar zelf niet bij kon. Op de coachopleiding waren mijn medestudenten verbaasd hoe snel ik bij de kern kon komen. Hoe makkelijk ze hun eigen kwetsbaarheden bij mij durfden te laten zien. En hoe helend het werkte om dat te doen.
Op dat moment vielen de puzzelstukjes op zijn plaats en scheen er nieuw licht op mijn tranen. Niet
langer zag ik ze als mijn zwakte, maar ineens begreep ik dat ik anderen kan helpen met het
versnellen van hun proces.
Vandaag de dag ben ik me heel bewust van mijn sensitiviteit. Het verdiept het contact met mijn
cliënten en nodigt hen uit om zich open te stellen. Het schoont vaak diepe emoties op. Soms wandel
ik samen met mijn cliënt snikkend door het bos, volledig in contact met wat er is. Gelijkwaardig. Waarna we met
nieuwe inzichten en een opgeschoond gevoel teruggaan. Ik naar mijn praktijkruimte, mijn cliënt naar
een nieuwe afslag.
Wauw. Wat een prachtig talent. Lieve tranen, dank jullie wel. Dankzij jullie vond ik de juiste route.
Het carrièrepad naar mijn zielsmissie.
Career & Spirit | Ik gun het iedereen!
Met fonkelende groet,
Dorette
Career & Spirit...
Herken je dit? Is er iets dat jou op dit moment belemmerd om door te groeien? Misschien zijn het
geen tranen, maar iets anders dat jij als “zwakte” bestempeld. Stop het niet weg. Straf jezelf niet. Kijk
ernaar! Wat wil het jou vertellen? Is het misschien je grootste talent?