Als recruiter heb ik honderden mensen gevraagd naar hun ‘punt op de horizon’ qua carrière. Ik was benieuwd naar de ingrediënten die ze me zouden geven, zodat ik die kon matchen met een van mijn opdrachtgevers. Slechts weinigen waren echter in staat om een beeld te schetsen van hun uiteindelijke doel. En dat maakt het voor anderen lastig om concrete hulp te bieden, in de vorm van een functie die de weg daarnaartoe ondersteunt, het delen van relevante netwerkcontacten of het geven van de juiste kennis of ervaring.
“Maar Dorette, we leven nu in zo’n veranderende wereld, is het dan niet juist goed om mee te bewegen?” Begrijp me niet verkeerd, ik ben absoluut van mening dat je mee mag gaan in de flow van de tijd en ik adviseer zeker niet om je stug vast te houden aan 1 vooropgesteld doel. Die punt op de horizon kan je gaandeweg bijstellen. Waarschijnlijk wordt hij ook steeds scherper terwijl je onderweg bent. Waar het mij om gaat is dat veel mensen simpelweg beginnen te rijden… Zonder enig bewustzijn over waarvan ze hopen dat de rit ze heen mag brengen. En dan zijn ze op een bepaald moment zover dat ze zich realiseren dat ze feitelijk altijd onderdeel zijn geweest van andermans plannen.. en voelen ze spijt dat ze niet zelf aan het stuur hebben gezeten.
Dus mijn vraag aan jou: “Op wat voor loopbaan wil jij terugkijken als jij straks 67 bent?”